Zaštita od zračenja, ponekad se naziva radiološka zaštita, je nauka koja izučava zaštitu ljudi i okoline od štetnih efekata jonizirajućeg zračenja koje podrazumijeva čestičnu radijaciju i visokoenergetsko elektromagnetno zračenje. Jonizirajuće zračenje ima široku primjenu u industriji i medicini, ali predstavlja i značajan izvor štetnih efekata. Uzrokuje mikroskopska oštećenja živog tkiva, opekotine na koži, kancere i tumore. Četiri su načina da se smanji izlaganje:

Vrijeme: ljudi koji su manje vremena izloženi zračenju, uključujući i prirodno zračenje, smanjuju količinu apsorbovanog zračenja.

Udaljenost: intenzitet zračenja je proporcionalno manji što je veća distanca. Alfa i beta zraci se prenose zrakom.

Zaštita: olovne zaštite, beton, voda su efkasna zaštita od energetskih čestica, kao što su gamma zraci i neutroni. Neki radioaktivni materijali se skladište ispod površine vode ili u betonskim i olovom obloženim prostorijama sa daljinskim upravljanjem. Postoje i specijalne plastične zaštite koje su namijenjene beta česticama. Učinkovitost zaštitnih materijala određena je polovičnom vrijednošću debljine, odnosno debljinom materijala koja smanjuje količinu zračenja za pola. Ova vrijednost je funkcija samog materijala i energije jonizirajućeg zračenja.

Zadržavanje: radioaktivni materijali se čuvaju u što manjim prostorima izvan doticaja sa okolinom. Radioaktivni izotopi za medicinske svrhe čuvaju se u zatvorenim prostorijama, dok nuklearni reaktori operiraju u zatvorenim sistemima sa višestrukim barijerama koje obezbjeđuju radioaktivni materijal. Prostorije imaju nizak vazdušni pritisak koji sprečava izlazak čestica iz prostorije.